Tου Αθανασιου Ελλις
Για την κατάντια της χώρας μας αποδίδουμε, ορθώς, τεράστιες ευθύνες στην πολιτική, επιχειρηματική -εγώ θα πρόσθετα και στη λεγόμενη πνευματική- ελίτ. Δεν είναι μόνον οι μίζες από προμήθειες του Δημοσίου, κυρίως στους εξοπλισμούς και την υγεία, και ο προκλητικός πλουτισμός κάποιων. Είναι, επίσης, η κρατική χρηματοδότηση ημετέρων, οι επιδοτήσεις ανύπαρκτων δράσεων και, φυσικά, οι διορισμοί συγγενών, φίλων και ψηφοφόρων, όπου αναπτύσσεται μια σχέση αμφίδρομη, καθώς συμμετέχουν ενεργά και οι πολίτες: από τους κρατικοδίαιτους μεγαλοεπιχειρηματίες, μέχρι τους απλούς υπαλλήλους ή αυτούς που δεν δικαιούνται αλλά λαμβάνουν συντάξεις.
Η αρχή που διαπερνάει όλες τις παραπάνω συμπεριφορές είναι κοινή: Θέλουμε όλο και περισσότερα, ακόμη και όταν δεν τα δικαιούμαστε. Πάντα για τον εαυτό μας και όχι για το κοινό καλό.
Για την κατάντια της χώρας μας αποδίδουμε, ορθώς, τεράστιες ευθύνες στην πολιτική, επιχειρηματική -εγώ θα πρόσθετα και στη λεγόμενη πνευματική- ελίτ. Δεν είναι μόνον οι μίζες από προμήθειες του Δημοσίου, κυρίως στους εξοπλισμούς και την υγεία, και ο προκλητικός πλουτισμός κάποιων. Είναι, επίσης, η κρατική χρηματοδότηση ημετέρων, οι επιδοτήσεις ανύπαρκτων δράσεων και, φυσικά, οι διορισμοί συγγενών, φίλων και ψηφοφόρων, όπου αναπτύσσεται μια σχέση αμφίδρομη, καθώς συμμετέχουν ενεργά και οι πολίτες: από τους κρατικοδίαιτους μεγαλοεπιχειρηματίες, μέχρι τους απλούς υπαλλήλους ή αυτούς που δεν δικαιούνται αλλά λαμβάνουν συντάξεις.
Η αρχή που διαπερνάει όλες τις παραπάνω συμπεριφορές είναι κοινή: Θέλουμε όλο και περισσότερα, ακόμη και όταν δεν τα δικαιούμαστε. Πάντα για τον εαυτό μας και όχι για το κοινό καλό.