Την Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου, γιά διάφορες
δουλειές γύρισα όλη την Αθήνα. Πήγα Αμπελόκηπους, Αλεξάνδρας, Ομόνοια,
Σύνταγμα, Κολωνάκι, Κεραμεικό, Θησείο. Δεν είδα πολλούς μετανάστες, αλλά
κυρίως Έλληνες, ένα απαθλιωμένο, κακοντυμένο, δυστυχισμένο πλήθος, που
θύμιζε φωτογραφίες από την κατοχή. Παντού βρώμα, σκουπίδια, πλήθη
αστέγων, ζητιάνοι, άνθρωποι που κοιμόντουσαν σε κιβώτια σε στοές ή
τυλιγμένοι με κουβέρτες σε εισόδους πολυκατοικιών, αδέσποτα σκυλιά.
Σκέτη φρίκη. Κατέβηκα πεζός την Ερμού, μέχρι την Ασωμάτων έβλεπα
συνέχεια κλειστά ή άδεια μαγαζιά. Στον Κεραμεικό μικροπωλητές χωρίς
πελάτες, εστιατόρια της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης τουριστικής εποχής
περίμεναν μάταια πελατεία. Αυτή δεν ήταν η Αθήνα, ήταν μία τριτοκοσμική
πόλη. Όταν γύρισα τα Βαλκάνια ανάμεσα σε δύο πολέμους, το 1997, οι
πόλεις τους, αν και πάμπτωχες, δεν ήταν σε τέτοια κατάσταση.
