Απληστία, κρίση και σύγκρουση γενεών

Το ότι υποθηκεύαμε το μέλλον των νέων γενεών ένας κόσμος το είχε αντιληφθεί αρκετά πριν από την κρίση, και όσοι έκαναν ότι δεν άκουγαν, το αντιλήφθηκαν με βίαιο τρόπο -και το πλήρωσαν, αλλά όχι μόνον αυτοί- όταν ξέσπασε η κρίση. Άλλωστε, και όσοι άκουγαν, δεν μπορούσαν να κάνουν πολλά πράγματα. Οι κυρίαρχες αντιλήψεις τούς έβαζαν στο περιθώριο. Γενικά, ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας λειτουργούσαν με βάση το τι ακουγόταν ευχάριστα, αδιάφορα αν ήταν και ψεύτικο, αρκεί να ησύχαζε την ψυχή - για να παραφράσω Σαββόπουλο και Bob Dylan.

Για λαό ιστορικό ψυχορραγούντα

Του Χρῆστου Γιανναρᾶ 
Στο κομμάτι της οδού Σταδίου, από την Ομόνοια ώς την Κλαυθμώνος, ίσως και τέσσερα στα πέντε καταστήματα έχουν κλείσει. Ή εικόνα από μόνη της γεννάει πανικό.
Δεν έκλεισε τα καταστήματα η οικονομική αποκλειστικά καταστροφή της χώρας. Ή ανυπαρξία κράτους προηγήθηκε. Οι κυβερνήσεις ήξεραν μόνο να δανείζονται και να σκορπάτε, ήταν προκλητικά, εξωφρενικά ανίκανες να λύσουν προβλήματα όπως των καθημερινών διαδηλώσεων στο κέντρο της πρωτεύουσας. Ανίκανες να πατάξουν τις ορδές των εγκληματιών «μπαχαλάκηδων». Ανίκανες να εξαλείψουν το αναιδέστατα έκθετο στα πεζοδρόμια του κέντρου παρεμπόριο, αλλά και το εμπόριο του θανάτου: την απροκάλυπτη διακίνηση ναρκωτικών και πορνείας στην καρδιά της πόλης.

Πριν ένα χρόνο κυνηγούσαν βουλευτές και τώρα κυνηγούν… Πακιστανούς στα πανηγύρια

Γράφει ο Γιάννης Παπαϊωάννου

Τέτοια εποχή πέρυσι οι νέοι κυνηγούσαν βουλευτές στα στενά και στις καφετέριες, γιαούρτωναν αβέρτα και παρήγαγαν event και video υλικο για μας στα social media.

Άλλες εποχές τότε. Γεμάτες χρώμα μουσική, φως, συνθήματα, συναισθήματα και ποιότητα. Μέρες γεμάτες χαρακτήρα. Μια εποχή που σε άφηνε να πιστέψεις ότι θα κυνηγούσαν κάποια στιγμή και τον τραπεζίτη ή τον πετρελαιά, τον μεγιστάνα και τον τροϊκανό. Μια εποχή που υπήρχε αντίδραση και ελπίδα.

Ο ελληνικός εγωκεντρισμός

Tου Αθανασιου Ελλις
Για την κατάντια της χώρας μας αποδίδουμε, ορθώς, τεράστιες ευθύνες στην πολιτική, επιχειρηματική -εγώ θα πρόσθετα και στη λεγόμενη πνευματική- ελίτ. Δεν είναι μόνον οι μίζες από προμήθειες του Δημοσίου, κυρίως στους εξοπλισμούς και την υγεία, και ο προκλητικός πλουτισμός κάποιων. Είναι, επίσης, η κρατική χρηματοδότηση ημετέρων, οι επιδοτήσεις ανύπαρκτων δράσεων και, φυσικά, οι διορισμοί συγγενών, φίλων και ψηφοφόρων, όπου αναπτύσσεται μια σχέση αμφίδρομη, καθώς συμμετέχουν ενεργά και οι πολίτες: από τους κρατικοδίαιτους μεγαλοεπιχειρηματίες, μέχρι τους απλούς υπαλλήλους ή αυτούς που δεν δικαιούνται αλλά λαμβάνουν συντάξεις.
Η αρχή που διαπερνάει όλες τις παραπάνω συμπεριφορές είναι κοινή: Θέλουμε όλο και περισσότερα, ακόμη και όταν δεν τα δικαιούμαστε. Πάντα για τον εαυτό μας και όχι για το κοινό καλό.

Θράσος, Νονοί και Παρακμή!

Του Μανώλη Κοττάκη

Διαβάζω προσεκτικά, αναλυτικά και επισταμένως τις τελευταίες δύο εβδομάδες οικονομικό και πολιτικό τύπο, ενώ παρακολουθώ με επιμέλεια την ιεράρχηση και τον τρόπο προβολής των ειδήσεων από ορισμένους τηλεοπτικούς σταθμούς. Είναι εντυπωσιακό: την ώρα που στην κοινωνία επικρατούν θλίψη και κατήφεια, στην αγορά επικρατούν χαμόγελα και ικανοποίηση, επειδή «ξαναρχίζουν οι δουλειές».
Το παλαιό σύστημα,που έχει προεξοφλήσει ήδη την επιμήκυνση και την παραμονή της χώρας στο ευρώ, τρέχει για να καταλάβει τις επίκαιρες θέσεις τώρα που... ξεκινούν οι αποκρατικοποιήσεις. Τα ρεπορτάζ που δημοσιεύονται για την ιδιωτικοποίηση τον ΟΠΑΠ, της ΔΕΠΑ και άλλων δημόσιων οργανισμών περιέχουν κωδικοποιημένα σήματα προς την κυβέρνηση, η οποία προς το παρόν αρέσκεται να παρατηρεί τις αψιμαχίες των ενδιαφερομένων.
Έχω δύο παρατηρήσεις: