Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Αυτές τις μέρες ζήσαμε το αποκορύφωμα του αίσχους της ελληνικής δημοσιογραφίας σε όλες του τις διαστάσεις που πραγματικά αποτελούν μαύρη κηλίδα στον χώρο. Διαστρεβλώθηκε και καταστρατηγήθηκε με τον πιο ασυνείδητο τρόπο το θεμελιώδες αξίωμα της δημοσιογραφίας, που είναι πρωτίστως η αμερόληπτη και τεκμηριωμένη ενημέρωση. Αντί αυτού, είχαμε το παραλήρημα μιας μαύρης απροκάλυπτα προκατειλημμένης δημογραφίας βλέποντας τους μεγάλο-«δημοσιογράφους» να μετατρέπονται σε ανακριτές, εισαγγελείς και δικαστές, καταδικάζοντας στην κυριολεξία όσους αντιτίθενται στην μνημονιακη προδοσία. Έφτασε μάλιστα ο περιώνυμος πανκριτής «δημοσιογράφος» του μεγάλου καναλιού, να χαρακτηρίσει σαν αλητεία όλους τους ποινικολόγους και συνταγματολόγους που είχαν επικρίνει έντονα από την αρχή αυτή την φαρσοκωμωδία της Χρυσής Αυγής.
Του Νικου Κωνστανταρα
Δεν έχει τέλος αυτό το ψυχόδραμα που ζει η χώρα κάθε φορά που η
κυβέρνηση αναγκάζεται να πάρει αυστηρά δημοσιονομικά μέτρα και να
υιοθετήσει μεταρρυθμίσεις, ώστε η τρόικα των δανειστών να ελευθερώσει
την επόμενη δόση και να αποτρέψει τη χρεοκοπία μας. Κάθε φορά, όμως, τα
πράγματα γίνονται πιο δύσκολα. Με τα γεγονότα των τελευταίων ημερών,
εγείρεται το ερώτημα αν η κοινωνία μας είναι δομημένη έτσι ώστε η
καταστροφή να μοιάζει αναπόφευκτη. Φτάσαμε να ελπίζουμε ότι οι εταίροι
μας, αν τους συμφέρει για δικούς τους λόγους, θα βρουν τρόπο να μας
κρατήσουν στην Eυρωζώνη – επειδή οι δικές μας πολιτικές δυνάμεις
αδυνατούν.
Το ότι υποθηκεύαμε το μέλλον των νέων γενεών ένας κόσμος το είχε
αντιληφθεί αρκετά πριν από την κρίση, και όσοι έκαναν ότι δεν άκουγαν,
το αντιλήφθηκαν με βίαιο τρόπο -και το πλήρωσαν, αλλά όχι μόνον αυτοί-
όταν ξέσπασε η κρίση. Άλλωστε, και όσοι άκουγαν, δεν μπορούσαν να κάνουν
πολλά πράγματα. Οι κυρίαρχες αντιλήψεις τούς έβαζαν στο περιθώριο.
Γενικά, ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας λειτουργούσαν με βάση το τι
ακουγόταν ευχάριστα, αδιάφορα αν ήταν και ψεύτικο, αρκεί να ησύχαζε την
ψυχή - για να παραφράσω Σαββόπουλο και Bob Dylan.
