* Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου του σωτηρίου έτους 2012. Ώρα 10.30 μ.μ. στην πολυσύχναστη οδο Τζαβέλα. Μια σκιά κολλημένη στον κάδο των σκουπιδιών! Συνηθισμένη εικόνα, θα πει κανείς...
Κάτι όμως μ’ έκανε να σταματήσω! Δεν ξέρω γιατί, από περιέργεια, από ενδιαφέρον, από αμηχανία, από ξάφνιασμα; Κάτι. Παραφύλαξα. Δέκα λεπτά που μου φάνηκαν αιώνας. Τα φώτα των αυτοκινήτων τη φώτιζαν... Αδιαφορούσε!.. Διέκρινα ένα νέο άνδρα χωμένο απ’ τη μέση και πάνω στον κάδο των σκουπι διών αυτού του δρόμου. Απέναντί του φωτισμένη η βιτρίνα με τα γλυκά. Δεν φαίνεται να τον απασχολούσε.
Έψαχνε, έψαχνε σαν για κάτι συγκεκριμένο...
Τα χέρια ανεβοκατέβαιναν νευρικά, ανυπόμονα. Βουτούσαν στον κάδο, έβγαζαν σακούλες, άλλες έσπρωχναν κι άλλες παραμέριζαν. Και ξαφνικά στάθηκαν. Κάτι ανακάλυψαν: Το εύρημα ήταν μια μπλούζα με μανίκια καθώς πρόλαβα να δω. Τη σήκωσε ψηλά, την κοίταξε, τη γύρισε πίσω-μπρος, την έβαλε μπροστά του να δει αν του πάει, έτσι όπως κάνεις όταν πρόκειται ν’ αγοράσεις κάτι...
Κι ύστερα; Ύστερα εκεί, πάνω στον κάδο έβγαλε βιαστικά την άλλη που φορούσε! Γυμνασμένο νεανικό κορμί πρόβαλλε φανερά υποσιτισμένο.
Κι ύστερα χωρίς κανένα φόβο, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, τη φόρεσε έτσι απλά ...σα να ήταν απ’ τη βιτρίνα! Τη χάϊδευε και την καμάρωνε ευχαριστημένος. Πρόφθασα να δω τη χαρά στο πρόσωπό του. Η μπλούζα του κάδου ήταν καινούργια και στα μέτρα του!..
Πάγωσα. Άκουγα την καρδιά μου! Δεν είχα τη δύναμη ούτε να φύγω! Ένιωσα τα μάγουλά μου να κοκκινίζουν από ντροπή.
Ντρεπόμουν τόσο για την απληστία μας που γεμίζει ντουλάπες με ρούχα και παπούτσια...
Για την αδιαφορία μας, για την χαμένη ανθρωπιά μας που γεμίζει τους κάδους με πράγματα που οι διπλανοί μας τα έχουν ανάγκη...
Κι ας υπάρχουν φορείς, ο Ερυθρός Σταυρός, η Εκκλησία, οι Δήμοι που τα συγκεντρώνουν.
Για τα μεγάλα λόγια μας, και τα υψηλά νοήματα, περί αγάπης, περί αλληλεγγύης, περί ισότητας, περί δικαιοσύνης, περί...
Επιτέλους! Ας συνέλθουμε κι ας σταματήσει η υποκρισία. Γιατί «κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατον», έλεγαν οι σοφοί πρόγονοί μας που τους εξοστρακίσαμε από την παιδεία μας.
Τα δάκρυά μου δεν έσβησαν την ντροπή ούτε μέρωσαν τους χτύπους της καρδιάς κι ούτε άφησαν τον ύπνο να σφαλίσει τα μάτια μου. Μου έγινε εφιάλτης η μπλούζα.
Γιατί, έχει τάχα, χρώμα και φυλή και θρησκεία και εθνικότητα. Η ΑΝΑΓΚΗ;...
proinoslogos gr
21/9/12
--
No comments:
Post a Comment