Για την κατάντια της χώρας μας αποδίδουμε, ορθώς, τεράστιες ευθύνες στην πολιτική, επιχειρηματική -εγώ θα πρόσθετα και στη λεγόμενη πνευματική- ελίτ. Δεν είναι μόνον οι μίζες από προμήθειες του Δημοσίου, κυρίως στους εξοπλισμούς και την υγεία, και ο προκλητικός πλουτισμός κάποιων. Είναι, επίσης, η κρατική χρηματοδότηση ημετέρων, οι επιδοτήσεις ανύπαρκτων δράσεων και, φυσικά, οι διορισμοί συγγενών, φίλων και ψηφοφόρων, όπου αναπτύσσεται μια σχέση αμφίδρομη, καθώς συμμετέχουν ενεργά και οι πολίτες: από τους κρατικοδίαιτους μεγαλοεπιχειρηματίες, μέχρι τους απλούς υπαλλήλους ή αυτούς που δεν δικαιούνται αλλά λαμβάνουν συντάξεις.
Η αρχή που διαπερνάει όλες τις παραπάνω συμπεριφορές είναι κοινή: Θέλουμε όλο και περισσότερα, ακόμη και όταν δεν τα δικαιούμαστε. Πάντα για τον εαυτό μας και όχι για το κοινό καλό.
