Του Νικου Κωνστανταρα
Δεν έχει τέλος αυτό το ψυχόδραμα που ζει η χώρα κάθε φορά που η
κυβέρνηση αναγκάζεται να πάρει αυστηρά δημοσιονομικά μέτρα και να
υιοθετήσει μεταρρυθμίσεις, ώστε η τρόικα των δανειστών να ελευθερώσει
την επόμενη δόση και να αποτρέψει τη χρεοκοπία μας. Κάθε φορά, όμως, τα
πράγματα γίνονται πιο δύσκολα. Με τα γεγονότα των τελευταίων ημερών,
εγείρεται το ερώτημα αν η κοινωνία μας είναι δομημένη έτσι ώστε η
καταστροφή να μοιάζει αναπόφευκτη. Φτάσαμε να ελπίζουμε ότι οι εταίροι
μας, αν τους συμφέρει για δικούς τους λόγους, θα βρουν τρόπο να μας
κρατήσουν στην Eυρωζώνη – επειδή οι δικές μας πολιτικές δυνάμεις
αδυνατούν.
-
Εδώ και τρία περίπου χρόνια ο ελληνικός
λαός υφίσταται τα πάνδεινα, στον οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό και
εργασιακό τομέα, αλλά κυρίως υφίσταται έναν άνευ προηγουμένου πόλεμο
στον τομέα της παιδείας και του πολιτισμού, στον τομέα της ψυχικής και
συναισθηματικής ισορροπίας, καθώς και στον τομέα της ηθικής, δηλαδή εν
ολίγοις συμβαίνει αυτό που περιγράφει η Naomi Klein αναλύοντας το
«Δόγμα του Σοκ» και ο Alan Watt περιγράφοντας το «Σοκ και Δέος».1 Κι
ενώ ο λαός αυτός καθημερινά χάνει και κάτι, το οποίο κέρδισε με αίμα
και ιδρώτα, εν τούτοις δεν δείχνει καμία πρόθεση για να αντιδράσει. Και
βέβαια, μιλώντας για αντίδραση, δεν εννοούμε τις χλιαρές ....
συγκεντρώσεις
«αγανάκτησης», αλλά δυναμικές και ουσιαστικές: Όπως αντέδρασαν οι
Αγγλίδες νοικοκυρές την δεκαετία του’70, που για μήνες δεν αγόρασαν
κρέας, μέχρι οι τιμές να πέσουν σε λογικά επίπεδα, όπου και παραμένουν
δεκαετίες τώρα. Ή όπως αντέδρασαν οι Αργεντίνες που με το κροτάλισμα
των κατσαραλών έδιωξαν κακήν-κακώς το Δ.Ν.Τ. και τα άλλα καρτάλια από
την χώρα τους.
Tου Αθανασιου Ελλις
Για την κατάντια της χώρας μας αποδίδουμε, ορθώς, τεράστιες ευθύνες
στην πολιτική, επιχειρηματική -εγώ θα πρόσθετα και στη λεγόμενη
πνευματική- ελίτ. Δεν είναι μόνον οι μίζες από προμήθειες του Δημοσίου,
κυρίως στους εξοπλισμούς και την υγεία, και ο προκλητικός πλουτισμός
κάποιων. Είναι, επίσης, η κρατική χρηματοδότηση ημετέρων, οι επιδοτήσεις
ανύπαρκτων δράσεων και, φυσικά, οι διορισμοί συγγενών, φίλων και
ψηφοφόρων, όπου αναπτύσσεται μια σχέση αμφίδρομη, καθώς συμμετέχουν
ενεργά και οι πολίτες: από τους κρατικοδίαιτους μεγαλοεπιχειρηματίες,
μέχρι τους απλούς υπαλλήλους ή αυτούς που δεν δικαιούνται αλλά λαμβάνουν
συντάξεις.
Η αρχή που διαπερνάει όλες τις παραπάνω συμπεριφορές είναι
κοινή: Θέλουμε όλο και περισσότερα, ακόμη και όταν δεν τα δικαιούμαστε.
Πάντα για τον εαυτό μας και όχι για το κοινό καλό.
