Απληστία, κρίση και σύγκρουση γενεών

Το ότι υποθηκεύαμε το μέλλον των νέων γενεών ένας κόσμος το είχε αντιληφθεί αρκετά πριν από την κρίση, και όσοι έκαναν ότι δεν άκουγαν, το αντιλήφθηκαν με βίαιο τρόπο -και το πλήρωσαν, αλλά όχι μόνον αυτοί- όταν ξέσπασε η κρίση. Άλλωστε, και όσοι άκουγαν, δεν μπορούσαν να κάνουν πολλά πράγματα. Οι κυρίαρχες αντιλήψεις τούς έβαζαν στο περιθώριο. Γενικά, ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας λειτουργούσαν με βάση το τι ακουγόταν ευχάριστα, αδιάφορα αν ήταν και ψεύτικο, αρκεί να ησύχαζε την ψυχή - για να παραφράσω Σαββόπουλο και Bob Dylan.

Κάθαρση: Το αληθινό μήνυμα της διπλής επετείου

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες προσπαθούμε ξανά και ξανά να επαναπροσδιορίσουμε το μήνυμα της ηρωικής επετείου, φέροντάς το σε αντιδιαστολή με το παρόν.

Φέτος, λόγω της διπλής γιορτής - 28η Οκτωβρίου και 100ή επέτειος της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης - το σύγχρονο μήνυμα είναι τριπλό:


Το πρώτο είναι πως το 1912, η Ελλάδα προερχόμενη από την πτώχευση του 1893 και τον ατυχή ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, κατόρθωσε μέσα σε λίγα χρόνια (και με τα πενιχρά μέσα της εποχής, όχι μόνο από πλευράς εξοπλισμού αλλά και επειδή ούτε καν τα αντιβιοτικά δεν είχαν ανακαλυφθεί) να διπλασιάσει τα εδάφη της, απελευθερώνοντας την Μακεδονία και την Ήπειρο.

Για λαό ιστορικό ψυχορραγούντα

Του Χρῆστου Γιανναρᾶ 
Στο κομμάτι της οδού Σταδίου, από την Ομόνοια ώς την Κλαυθμώνος, ίσως και τέσσερα στα πέντε καταστήματα έχουν κλείσει. Ή εικόνα από μόνη της γεννάει πανικό.
Δεν έκλεισε τα καταστήματα η οικονομική αποκλειστικά καταστροφή της χώρας. Ή ανυπαρξία κράτους προηγήθηκε. Οι κυβερνήσεις ήξεραν μόνο να δανείζονται και να σκορπάτε, ήταν προκλητικά, εξωφρενικά ανίκανες να λύσουν προβλήματα όπως των καθημερινών διαδηλώσεων στο κέντρο της πρωτεύουσας. Ανίκανες να πατάξουν τις ορδές των εγκληματιών «μπαχαλάκηδων». Ανίκανες να εξαλείψουν το αναιδέστατα έκθετο στα πεζοδρόμια του κέντρου παρεμπόριο, αλλά και το εμπόριο του θανάτου: την απροκάλυπτη διακίνηση ναρκωτικών και πορνείας στην καρδιά της πόλης.

Η ευθύνη ενός λαού στη διαμόρφωση μιας κρίσεως

Γράφει ο πολιτικός επιστήμων Νικόλαος Θ. Κωνσταντινίδης («Παρατηρητής της Θράκης»)*

-

Εδώ και τρία περίπου χρόνια ο ελληνικός λαός υφίσταται τα πάνδεινα, στον οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό και εργασιακό τομέα, αλλά κυρίως υφίσταται έναν άνευ προηγουμένου πόλεμο στον τομέα της παιδείας και του πολιτισμού, στον τομέα της ψυχικής και συναισθηματικής ισορροπίας, καθώς και στον τομέα της ηθικής, δηλαδή εν ολίγοις συμβαίνει αυτό που περιγράφει η Naomi Klein αναλύοντας το «Δόγμα του Σοκ» και ο Alan Watt περιγράφοντας το «Σοκ και Δέος».1 Κι ενώ ο λαός αυτός καθημερινά χάνει και κάτι, το οποίο κέρδισε με αίμα και ιδρώτα, εν τούτοις δεν δείχνει καμία πρόθεση για να αντιδράσει. Και βέβαια, μιλώντας για αντίδραση, δεν εννοούμε τις χλιαρές ....
συγκεντρώσεις «αγανάκτησης», αλλά δυναμικές και ουσιαστικές: Όπως αντέδρασαν οι Αγγλίδες νοικοκυρές την δεκαετία του’70, που για μήνες δεν αγόρασαν κρέας, μέχρι οι τιμές να πέσουν σε λογικά επίπεδα, όπου και παραμένουν δεκαετίες τώρα. Ή όπως αντέδρασαν οι Αργεντίνες που με το κροτάλισμα των κατσαραλών έδιωξαν κακήν-κακώς το Δ.Ν.Τ. και τα άλλα καρτάλια από την χώρα τους.

Πέντε (λογικές) σκέψεις για την παρούσα κατάσταση

Γράφει η Σοφία Βούλτεψη (ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΖΩΝΗ)
Ας τα πάρουμε πάλι από την αρχή:

1. Το ΔΝΤ διακατέχεται από σειρά ιδεοληψιών με σκοπό την ενίσχυση του ανταγωνισμού και την μείωση της ανεργίας. Προς αυτήν την κατεύθυνση επιβάλλει – σε όποια χώρα πάει – άμεση υποτίμηση του νομίσματος και μείωση του μισθολογικού κόστους στον ιδιωτικό τομέα.

Αυτά είναι γνωστά από τότε που… βγήκε το ΔΝΤ και επομένως όποιος δεν ήθελε να τα εφαρμόσει όφειλε να μην προσφύγει σε μηχανισμό όπου μετέχει το ΔΝΤ και να μην δεχθεί δάνειο από το Ταμείο.

Πολύ περισσότερο που η Ελλάδα ήταν στο ευρώ και επομένως δεν είχε νόμισμα να υποτιμήσει.

ΕΛΛΑΣ ΚΑΙ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

Συντάκτης: Μ. Μελετόπουλος, Δρ Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών (D.P.)
- 
Η πρώτη επαφή της νεώτερης γερμανικής κοινωνίας με την Ελλάδα ήταν ασφαλώς το πνευματικό κίνημα του νεοκλασσικισμού, που κατέκλυσε την Γερμανία (που αποτελούσε ακόμα πανσπερμία ανεξάρτητων κρατών) κατά τον 18ο και τον 19ο αιώνα. Ιδίως η Βαυαρία, τότε ανεξάρτητο βασίλειο, υιοθέτησε την αρχαία ελληνική τέχνη ως αισθητικό πρότυπο, με αποτέλεσμα το Μόναχο των αρχών του 19ου αιώνα να ανοικοδομηθεί με κτίρια αρχαιοελληνικού ύφους και ρυθμού, με κίονες κλπ, ως αναβίωση της Αρχαίας Ελλάδος. Οι Βαυαροί βασιλείς καλλιέργησαν κλίμα λατρείας για την Αρχαία Ελλάδα, όταν δε ό υιός του βασιλέως Λουδοβίκου, ο νεαρός Όθων, επελέγη από τις Μεγάλες Δυνάμεις ως ηγεμόνας του νεοσύστατου βασιλείου, ήρθε με λατρεία να υπηρετήσει το ελληνικό ιδεώδες στην ίδια του την χώρα όπως και όλη του η αυλή. Ό Όθων και η Αμαλία αγάπησαν την Ελλάδα και μπορεί κανείς να υποστηρίξει βάσιμα ότι υπήρξαν Έλληνες βασιλείς.

Schäuble-Plan - Bestimmt bald ein Grieche über unsere Finanzen?

Von Nikolaus Blome
Der Finanzminister auf Rückreise von Singapur nach Deutschland. Über sieben Stunden dauert allein der Flug von Singapur bis zur Zwischenstation Abu Dhabi am Persischen Golf.​
Zeit genug für Finanzminister Wolfgang Schäuble, SEINEN Plan für ein neues Europa auszubreiten – ein Paukenschlag vor dem EU-Gipfel am Donnerstag. ​

Επιτέλους ας μας πουν, μας θέλουν ή όχι στο ευρώ;

Του Θανάση Παπαδή
Και όμως κάτι μας διαφεύγει. Όλο αυτό το σκηνικό που έχει στηθεί γύρω από το ελληνικό πρόβλημα έχει πάρα μα πάρα πολλά κενά.
Από την μία έχουμε την τρόικα να προβάλλει συνεχείς απαιτήσεις, με τις περισσότερες φορές αυτές να κινούνται στην σφαίρα της «εκδίκησης» της κοινωνίας και της χώρας. Από την άλλη έχουμε τους ευρωπαίους ηγέτες που κάθε μέρα λένε τα καλύτερα λόγια για την Ελλάδα.
Ωστόσο η δόση δεν έρχεται η αγωνία παραμένει, το κλίμα είναι φορτισμένο και η ύφεση βαθαίνει.

Τα κρυφά κίνητρα της Αγκελα Μέρκελ

Μαριλένα Κοππα, ευρωβουλευτής ΠΑΣΟΚ
Για τον ευρωπαϊκό κίτρινο Τύπο, η επίσκεψη Μέρκελ στην Αθήνα ήταν μάλλον η αφορμή.
Η Coulisses de Bruxelles, για παράδειγμα, ανακάλυψε ξανά την ελληνική ιδιαιτερότητα, επισημαίνοντας ότι μόνο στην Ελλάδα έχουμε τόσο εμφατικά αντιγερμανική ανάκληση του ναζιστικού παρελθόντος: Ούτε στην Ιρλανδία, ούτε στην Πορτογαλία, ούτε στην Ισπανία είχαμε παρόμοιες εκδηλώσεις. Φυσικά, η επισήμανση δεν είναι ιδιαίτερα εύστοχη: Οι συγκεκριμένες χώρες δεν είχαν ποτέ εμπειρία γερμανικής κατοχής, άρα είναι λογικό να έχουν διαφορετικά στερεότυπα για τη Γερμανία. Όσο για τον «κίτρινο Τύπο»της Γερμανίας, όπως το Focus και τη Bild, με τοποθετήσεις του τύπου «δεν μας αξίζει κάτι τέτοιο», θα ήταν χρήσιμο να θυμηθούμε ότι το υπόβαθρο της συμβολικής αυτής σύγκρουσης είναι η μονότονη αντιμετώπιση των Ελλήνων από την γερμανική πολιτική ηγεσία ως τζίτζικες της Ευρώπης.

Μπορεί να αποτραπεί το ιστορικό μας τέλος;

Του Χρῆστου Γιανναρᾶ
O Αντώνης Μπενάκης πρόσφερε στο ελληνικό κράτος τις ιδιωτικές του συλλογές για να ιδρυθεί το Μουσείο που φέρει το όνομά του. Δώρισε το κτήριο του πατρικού του σπιτιού για να στεγαστεί το Μουσείο. Πρόσφερε και το απαιτούμενο οικονομικό κεφάλαιο για να μπορεί να λειτουργήσει. Γιος του Εμμανουήλ Μπενάκη (επίσης εθνικού ευεργέτη, επανειλημμένα υπουργού, δημάρχου Αθηναίων) και αδελφός της Πηνελόπης Δέλτα, ο «Tρελλαντώνης» έδωσε την ψυχή του στο μουσείο που έστησε, παρά το φόρτο και άλλων παράλληλων δραστηριοτήτων κοινωνικής προσφοράς.

Πριν ένα χρόνο κυνηγούσαν βουλευτές και τώρα κυνηγούν… Πακιστανούς στα πανηγύρια

Γράφει ο Γιάννης Παπαϊωάννου

Τέτοια εποχή πέρυσι οι νέοι κυνηγούσαν βουλευτές στα στενά και στις καφετέριες, γιαούρτωναν αβέρτα και παρήγαγαν event και video υλικο για μας στα social media.

Άλλες εποχές τότε. Γεμάτες χρώμα μουσική, φως, συνθήματα, συναισθήματα και ποιότητα. Μέρες γεμάτες χαρακτήρα. Μια εποχή που σε άφηνε να πιστέψεις ότι θα κυνηγούσαν κάποια στιγμή και τον τραπεζίτη ή τον πετρελαιά, τον μεγιστάνα και τον τροϊκανό. Μια εποχή που υπήρχε αντίδραση και ελπίδα.

Βασάλοι και φύλαρχοι επί ερειπίων

Tου Nικου Γ. Ξυδακη
Την περασμένη Τετάρτη, η ελληνική τηλεδημοκρατία έζησε μια κορύφωση: ο νυν συγκυβερνών και πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης τερμάτισε λάιβ, στο δελτίο των Οκτώ. Ο λάλος και πάντα αγέρωχος Ευ. Βενιζέλος γκρεμίστηκε από το θρονί του ιθαγενούς αγά αφρίζοντας στο παράθυρό του σαν δικολάβος των καφενείων της Ευελπίδων.
Το acting out Βενιζέλου σημειώνεται σε μια φάση κατά την οποία το εγχώριο σύστημα νομής εξουσίας απειλείται και ραγίζει, κάτω από το βάρος των ερειπίων που το ίδιο προκάλεσε. Η μετάθεση της Μεγάλης Υφεσης στις πλάτες σύμπαντος του ελληνικού λαού, πλην των αρχόντων της παρακμής, είναι πλέον δυσχερέστατη έως αδύνατη. Οι λόγοι; Πολλοί. Πρώτα πρώτα, η ίδια η κρίση αποσυναρμολογεί βίαια το σύστημα διαπλοκής, παραπλάνησης, συγκάλυψης και λεηλασίας· ο καραγκιόζ μπερντές δεν μπορεί να κρύψει την αθλιότητα της πελατειακής αναδιανομής, πόσω μάλλον που τώρα δεν υπάρχει ούτε ψίχουλο για μοιρασιά.

Merkel trifft auf die geballte Wut vieler Griechen

Die Kanzlerin besucht Athen, etliche Akteure laufen heiß: Die griechische Opposition heizt die Stimmung gegen Merkel an, in Berlin wetteifern Politiker mit Ratschlägen.....
Mit massiven Sicherheitsvorkehrungen bereitet sich Athen auf den Besuch von Bundeskanzlerin Angela Merkel am Dienstag vor. Die Polizei will mit 7.000 Mann im Einsatz sein. Auch deutsche Einrichtungen wie die Botschaft und das Goethe-Institut stehen unter besonderem Schutz. Die Behörden befürchten, dass die Wut der Bürger über die strengen Sparauflagen sich in Demonstrationen und Gewalt entlädt.

Ο ελληνικός εγωκεντρισμός

Tου Αθανασιου Ελλις
Για την κατάντια της χώρας μας αποδίδουμε, ορθώς, τεράστιες ευθύνες στην πολιτική, επιχειρηματική -εγώ θα πρόσθετα και στη λεγόμενη πνευματική- ελίτ. Δεν είναι μόνον οι μίζες από προμήθειες του Δημοσίου, κυρίως στους εξοπλισμούς και την υγεία, και ο προκλητικός πλουτισμός κάποιων. Είναι, επίσης, η κρατική χρηματοδότηση ημετέρων, οι επιδοτήσεις ανύπαρκτων δράσεων και, φυσικά, οι διορισμοί συγγενών, φίλων και ψηφοφόρων, όπου αναπτύσσεται μια σχέση αμφίδρομη, καθώς συμμετέχουν ενεργά και οι πολίτες: από τους κρατικοδίαιτους μεγαλοεπιχειρηματίες, μέχρι τους απλούς υπαλλήλους ή αυτούς που δεν δικαιούνται αλλά λαμβάνουν συντάξεις.
Η αρχή που διαπερνάει όλες τις παραπάνω συμπεριφορές είναι κοινή: Θέλουμε όλο και περισσότερα, ακόμη και όταν δεν τα δικαιούμαστε. Πάντα για τον εαυτό μας και όχι για το κοινό καλό.